Jest sobota wieczór. Właśnie wróciłam ze spotkania „Lepsze życie.” Zachwycę się dziś po raz drugi: tym razem ludźmi, kilkoma osobami, które doprowadziły do realizacji tego projektu. Było to spotkanie z Łukaszem Krasoniem, mówcą motywacyjnym z Polski, który podróżuje po Ameryce, aby budować wspomnienia ale też mówi o swoim życiu. Oprócz Łukasza była jeszcze nasza trójka prelegentów z okolic Toronto: Marzena Wiktorowicz, Johanna Kern i ja. Poszło nam dobrze! Zachwycam się zatem tym, że bez żadnego zrzeszania się, bez obradowania, budowania komitetów i rozdzielania pracy, ot po prostu przyjmując proponowane zadanie i wykonując je na najwyższym poziomie swoich możliwości, zrobiliśmy wszystko tak, jak trzeba.
Czyż nie jest to zachwycające? Wystarczy, że każda z osób jest odpowiedzialna, podłączona do wspólnej wizji i ma dobre intencje i wszystko wychodzi tak, jak trzeba.
Zastanawiam się jedynie dlaczego na to spotkanie nie przyszło przynajmniej 100 osób…
P.S. Rano zachwycałam się sukienką. Po południu zachwycali się nią inni. :)
Czytacie ten zachwyt prawie tydzień później, ale tak wyszło… po drodze był weekend i inne powody do zachwytów.
