Teraz

Rzadko wiem wcześniej o czym będę pisała…  A czasem jest tak, że zamierzam pisać o czymś, a potem pojawia się zupełnie inny temat. Do tej chwili nie wiedziałam co to będzie, choć jak popatrzeć na ostatni tydzień, to można się było tego spodziewać, wszystko szło ku temu. Teraz.

Najpierw, kilka dni temu zastanawiałam się pisząc w pamiętniku czy moje życie jest wystarczająco teraz.  Czy koncentruję się świadomie na chwilach, czy zatrzymuję je? A może pozwalam życiu mijać bez echa, bez śladu? Czy mam wystarczająco dużo momentów kairos, czyli właściwych, głębokich mierzonych nie zegarem, ale siłą przeżycia? Ten zwykły czas mierzony równymi odstępami na zegarze starożytni Grecy nazywali po prostu – chronos.

Później w komedii romantycznej główna bohaterka powiedziała, że przeciętnie żyjemy 28.335 dni… Sprawdziłam, to 79 lat albo 692.040 godzin. A ile chwil?! Te chwile to nasze życie.
Ta młoda kobieta z filmu powiedziała też, że zazwyczaj nie zauważamy życia, ono po prostu mija w tych zwykłych, codziennych rutynowych zajęciach. Zauważamy je dopiero wtedy, kiedy dzieje się coś nadzwyczajnego – bardzo dobrego, szczęśliwego albo wprost przeciwnie. To w takich momentach żyjemy bardziej.

I wreszcie Ram Dass – kolejna osoba, która trafiła do mnie w tych dniach, nauczyciel duchowy, amerykański guru , który już w 1971 roku napisał książkę Be Here Now czyli bądź tu teraz. Nie znałam go, pamiętam, że wspominał o nim Michael Singer w swojej książce; pisał, że organizował mu spotkanie dla wielkiej grupy osób, czego podjął się na zasadzie przyjmowania tego, co do niego przychodzi.
Teraz znam go już troszkę lepiej. Trafił do mnie za sprawą filmu dokumentującego ostatni okres jego życia. Film to niezwykły, a Ram Dass mówi w nim między innymi, że za sprawą wylewu do mózgu wszedł jeszcze bardziej w siebie i że to jest piękne uczucie, a on sam jest wdzięczny za ten wylew. Nie życzy go nam oczywiście, ale sam cieszy się tym doświadczeniem i uważa, że to spore ułatwienie życia w sobie.

A ja jestem wdzięczna za ten film.
W jego pokoju było okno, za którym był widok na ocean i… na latające ptaki. Na ścianie zaś był zegar, gdzie zamiast cyfr było słowo now. Tylko teraz, teraz, teraz… nieważne która jest godzina, zawsze jest teraz. Dobrze byłoby mieć taki zegar, przypominałby przynajmniej w momencie, gdy się na niego spogląda, że życie jest teraz. Nie później, nie kiedyś, nie potem, nie za chwilę…Teraz. Właśnie trwa. Właśnie mija.

Zatrzymałam się na tym filmie na piękną chwilę. Jest w nim spokój, ciepła akceptacja przechodzenia w inny wymiar, ale też radość i celebrowanie życia.

A potem poczytałam kim był Ram Dass, kupiłam Be Here Now i jeszcze Still Here. Embrasing Aging, Changing and Dying, w której spodziewam się podobnego jak na filmie klimatu. Ach… jeszcze obiecałam sobie być bardziej tu i bardziej teraz

A swoją drogą: Ile trwa chwila?

P.S. Film jest na Netflix i nosi tytuł Ram Dass, Going Home