Autentyczna, czyli w prawdzie…

Ponoć ludzie autentyczni żyją dłużej i piękniej, a kiedy nawet przytrafi im się choroba, szybko rozumieją o co chodzi i wychodzą z niej wręcz wzmocnieni. Zatem warto być taką osobą. Znowu usłyszałam tę radę od cenionego przeze mnie autorytetu. Tym razem był to Bernie Siegel w pogadance dla Heal Summit 2023. Bądźcie autentyczni, żyjcie w prawdzie… To jego odpowiedź na pytanie, co robić, aby być zdrowym. Tylko w jakiej prawdzie? Czy w tej, którą znam o sobie, w co wierzę, jaka jestem, czyli o prawdzie ego?  Czy w tej jaka jestem naprawdę jako człowiek, gdzieś na poziomie duszy?
A co, kiedy mój obraz siebie jest znacznie słabszy niż ten, jacy inni mają o mnie? Nie starałam się specjalnie, aby mieli właśnie taki obraz, nie wiem, dlaczego tak mnie oceniają, a kiedy słyszę, jak głośno mówią o mnie dobre rzeczy, czuję, że to nieprawda… czerwienię się ze wstydu i czuję jakbym ich oszukała. Nie reaguję, nie zaprzeczam, choć wszystko we mnie krzyczy, że to nieprawda. Czy jestem autentyczna? I co, kiedy jest odwrotnie, kiedy to ja mam o sobie lepsze mniemanie niż otoczenie? Narażam się tym na niepowodzenia, czasem na kpiny, ale jestem w prawdzie, w każdym razie w swojej prawdzie. Czy to na pewno dobry wybór?

Czy autentyczna to znaczy nieposkromiona? Czy to znaczy, że mam robić to wszystko na co mam ochotę niezależnie od tego, gdzie jestem i co na to otoczenie?  Jeśli myślę inaczej niż uznawane powszechnie autorytety, mam dawać o tym znać wszem i wobec? Czy w ogóle powinnam mieć zawsze swoją opinię na wszelkie tematy? A jeśli jej nie mam i przyjmuję czyjąś inną, to czy nie jestem autentyczna? Czy jestem autentyczna, kiedy nie pozwalam sobie na krzyki i hałasy w relacjach z innymi? A kiedy jem ciasto zrobione przez babcię, mimo, że nie jest smaczne a ja na dodatek unikam cukru? Co, gdy ubieram się inaczej niż bym chciała, dlatego, że tak właśnie ubierają się ludzi z mojego najbliższego otoczenia? Czy jestem autentyczna, gdy podążam za modą i trendami nawet wtedy, kiedy mnie nie porywają? A kiedy ukrywam nadmiar ciała w specjalnie zaprojektowanym ubraniu albo doklejam sztuczne rzęsy, czy żyję w prawdzie? Jeśli robię coś, co jest dla mnie nawet uciążliwe, ale w zamian za to dostaję coś cennego, na przykład radość ważnej dla mnie osoby, czy jestem w prawdzie mówiąc, że to, co zrobiłam, to drobiazg?

Jest tych pytań mnóstwo. Myślę, że każdy mógłby dołożyć tu swoje. To ważne jakiej odpowiedzi udzielamy wtedy samym sobie.

Zastanawiałam się, jak ująć tę niezbędną porcję autentyczności, żeby nie przesadzić. Jestem za tym, by słuchać swojej duszy i pokazywać właśnie tę autentyczność, iść za głosem serca. Nasze właściwości płynące z ego są mniej autentyczne, mniej prawdziwe. Tyle tylko, że często jest to jedyna wiedza, jaką posiada się na własny temat. Dlatego – moim zdaniem – nawet gdy pokazujemy się w lepszym świetle, jesteśmy prawdziwi.

Nie warto dusić w sobie nieprzyjemnych uczuć, trzeba dawać im upust, czyli niedobrze jest udawać, że nie boli, gdy boli. Nie można się zmuszać do robienia różnych rzeczy, zbyt często naginać. Warto dawać ekspresję swojej twórczości, gustom, upodobaniom. Warto mówić o swoich wartościach, a nawet czasem ich bronić. A nade wszystko trzeba mieć odwagę do lśnienia własnym blaskiem, w ogóle do lśnienia.