ZATRZYMAĆ SIĘ, BY PÓJŚĆ DALEJ

Miliardy ludzi na tym świecie pędzą, bo wierzą, że tak trzeba, a inne miliardy robią to samo, żeby przeżyć. Niektórzy nie zatrzymują się wcale, szkoda im czasu na przestoje. A zdecydowana większość nie odpoczywa w pełni… Tak, w pełni. Prawdziwy odpoczynek to harmonijny powrót do równowagi. Jest w nim wiele przestrzeni – nie tylko fizyczna, ale także umysłowa, emocjonalna, a nawet duchowa. Każdy z tych obszarów ma swoją unikalną rolę w tym procesie.

Czujemy to, szczególnie wtedy, kiedy jesteśmy już na krawędzi. Nasze ciała marzą o odprężeniu, umysł wręcz domaga się ciszy, serce pragnie spokoju, a dusza tęskni za powrotem do siebie. Jeśli ofiarujemy sobie wtedy chwilę oddechu, staje się ona czymś więcej niż wytchnieniem czy przywróceniem równowagi, jest – powrotem do siebie.

Odpoczynek fizyczny jest zwykle pierwszym krokiem, gdyż zmęczenia ciała najłatwiej zauważyć. To chwila ciszy dla ciała, które radzi sobie z codziennym stresem. Czasem wystarczy kilka głębokich oddechów, by poczuć, jak napięcie znika. Bywa, że potrzeba więcej odpoczynku. Może to być długa kąpiel, leniwy poranek, albo po prostu sen, który zregeneruje nasze siły. Dobrze jest nawet po prostu posiedzieć. Ideałem zaś będzie oddanie się w ręce masażysty. Chodzi o to, by dać ciału czas i przestrzeń na regenerację, by mogło z radością pełnić swoje codzienne zadania.

Umysł również potrzebuje oddechu. Jest przepełniony myślami, planami, obowiązkami, a przy nadmiernym tempie życia łatwo zatracić się w myślach, które nie dają spokoju.
Warto znaleźć moment na wyciszenie, pozwolić myślom swobodnie przepływać, nie trzymając się żadnej z nich. To wyciszenie nie oznacza pustki, lecz przestrzeń na nową inspirację. Można go znaleźć w medytacji, w skupieniu na czymś pięknym, w zatrzymaniu się na chwilę i pozwoleniu, by myśli odpłynęły.

Czasami potrzebujemy odpoczynku emocjonalnego. Zbyt długo tkwimy w emocjach, które nas obciążają. W takich momentach odpoczynek to powrót do równowagi. Wystarczy wpaść na chwilę do natury, pozwolić sobie na ciche bycie, poczuć, jak cisza leczy emocje. To forma resetu, która daje przestrzeń na odbudowanie wewnętrznego spokoju. Bywa, że pozwolenie sobie na bycie smutnym, rozdrażnionym czy zdezorientowanym, bez oceniania siebie, daje przestrzeń do uzdrowienia. Nie można się jednak w tym zatopić. Niespieszne chwile z bliskimi, rozmowy, które nie muszą prowadzić do rozwiązań, po prostu bycie razem, pomagają poczuć się lepiej.
Z odpoczynkiem emocjonalnym łączy się odpoczynek sensoryczny – taki reset dla zmysłów. Hałas, sztuczne światła, mnóstwo bodźców dla oczu i uszu – to wszystko w końcu przeciąża. Znowu pomoże przyroda, las, ogród, zanurzenie się w naturalnym świetle wschodzącego czy zachodzącego słońca, słuchanie szumu wiatru, chodzenie po rosie. Odpoczynek sensoryczny to powrót do naszych naturalnych rytmów natury.

Jest też odpoczynek niezbędny do tworzenia. Bez tego wpadamy w twórczy zastój, w którym znika pasja i gdzieś zapodziewa się nasza kreatywność. Czasem to właśnie odpoczynek od tworzenia – bez presji, bez wymagań – daje największą przestrzeń do ponownego odkrycia inspiracji. Warto dać sobie czas na nicnierobienie albo pozwolić wyobraźni na beztroską wędrówkę. Twórczość wymaga pewnej odległości, dystansu do tego, co chcemy wyrazić. Czasem trzeba zrobić krok w tył, aby powrócić z nową perspektywą albo pojechać do nieznanego miejsca czy zająć się czymś zupełnie innym niż zwykle.

Jako istoty społeczne, mamy w sobie naturalną potrzebę kontaktu z innymi. Ale i tu potrzebujemy przestrzeni. Bywa, że przepełniają nas rozmowy, oczekiwania innych, natłok spraw do załatwienia. Wtedy najlepszym rozwiązaniem jest chwilowe wycofanie się, pozwolenie sobie na samotność. Żadne zbliżenie nie może trwać w nieskończoność bez odpoczynku. Czasem, by z pełnym zaangażowaniem wrócić do bliskich, musimy dać sobie chwilę na oddech, by po raz kolejny spotkać się z nimi z nową siłą i zrozumieniem. Odpoczynek społeczny nie oznacza izolacji; jest to świadomy wybór momentów, w których możemy być tylko dla siebie.

I wreszcie odpoczynek duchowy – ta subtelna forma resetu, która daje poczucie głębokiej harmonii. Odpoczynek w duchu to czas, w którym możemy zanurzyć się w ciszy, w medytacji, w modlitwie, w dziękczynieniu za to, co mamy. To czas na kontakt z tym, co wykracza poza nasze zmysły, z przestrzenią, która jest pełna spokoju i miłości. To zaproszenie do powrotu do siebie, do tej części, która zna prawdziwy sens istnienia.

Wszystkie te formy odpoczynku mają jeden wspólny cel: przywrócić harmonię, porządek i równowagę w naszych życiach. Każdy z nas – w zależności od potrzeby – ma inne sposoby na regenerację, ale każdy odpoczynek po wysiłku jest próbą powrotu do pierwotnej siły, do siebie samego. I w tym procesie odpoczynku nie chodzi tylko o relaks – chodzi o przywrócenie pełni, o odzyskanie energii, by móc z nową mocą wrócić do świata i do naszych działań.

Zapraszam 26 lutego na YouTube na audycję na ten temat.
“Odpoczywać też trzeba umieć” https://www.youtube.com/c/IwonaMajewskaOpiełka