Zachwyt 59: Zdanie

Pracuję nad poprawianiem i uaktualnianiem mojej książki. Chcę ją wydać w formie e-booka. Sądzę, że takie elektroniczne wydanie, to znakomita forma działania w myśl wygranej-wygranej: Czytelnicy zapłacą znacznie mniej niż za książkę w wersji wydawanej przez wydawnictwo, a ja dostanę znacznie więcej pieniędzy, niż dostaję za każdą sprzedaną tradycyjną książkę.

Książka nosi tytuł Życie jest sztuką, a jeden z pierwszych rozdziałów mówi o tym, dlaczego tak uważam. Kolejne podpowiadają oczywiście – jak to ma miejsce w moich pracach – jak doskonalić się w tej sztuce.
Ze mną jest tak, że kiedy po pewnym czasie czytam to, co kiedyś napisałam, doświadczam wrażeń podobnych do tych, jakie towarzyszą mi przy lekturze innych autorów. To niesamowite, ale niektóre zdania brzmią dla mnie zupełnie jak coś absolutnie nowego. Czasem nawet nie chce mi się wierzyć, że to ja je napisałam. Z reguły to pozytywne uczucia. Bywa jednak i tak, że przez czas, który upłynął pomiędzy pisaniem i ostatecznym czytaniem, tego, co napisane, moja wiedza poszerza się na tyle, że jakieś zdanie traci aktualność. Albo też w moim życiu coś się zmienia… czy zmieniam się ja sama. Pracując z tekstem dzisiaj, jak zwykle zaraz po śniadaniu, zachwyciło mnie zdanie:
Nie pozwalamy ludziom palić w obecności innych, a pozwalamy im używać równie zanieczyszczających atmosferę niedobrych słów.
Zachwyciła mnie jego oczywistość ale także absurd, jaki opisuje. Zachwyciła mnie ludzka (w tym wypadku nawet moja) zdolność do dostrzegania związków, analogii, paradoksów; zdolność do myślenia. Myślę, że tak nieco nie doceniamy tych naszych ludzkich przymiotów. Dlatego niech mój dzisiejszy zachwyt otworzy nas na więcej zachwytów tego rodzaju.