Mimo kilku pudeł do rozpakowania i ciała doświadczonego przeprowadzką poszłam na koncert do Filharmonii. Przyznaję, miałam pomysł, żeby jednak rozpakowywać dalej, tym bardziej, że na dworze wiało i padało. Nawet nie przyszłoby mi to do głowy przy Dworzaku czy Rachmaninowie, ale głównym utworem była 5 Symfonia Szostakowicza i w zasadzie kupiłam bilet żeby sprawdzić czy ja aby do niego dorosłam. Jest taki rodzaj muzyki, którą znoszę jedynie na żywo i tak właśnie myślałam o muzyce Szostakowicza.
Jak to cudownie, że jednak poszłam. Moje słuszne zachowanie zostało nagrodzone. Na początku zagrano krótki, ciekawy utwór – Abigail Richardson – Schulte, kanadyjskiej kompozytorki w wieku mojej starszej córki – Go! Sama kompozytorka mówiła o utworze – miał on oddawać szczyt motywacyjny sportowców tuż przed startem… Moim zdaniem nie oddawał… ale może nie poczułam tego, bo nigdy nie startowałam… I potem był Mozart – Koncert C-dur na harfę i flet. Coś przepięknego – subtelny, misterny, koronkowy… Nigdy go nie słyszałam! Wrażenie zwiększał piękny strój solistek. Obie były znakomite, a harfistka grała z uśmiechem, co jakby podkreślało pozorną lekkość utworu. Myślałam, że to będzie mój zachwyt dnia, nawet wymyśliłam tytuł – Po prostu Mozart.
Jednak po przerwie 5 Symfonia D- moll, Op 47 Szostakowicza zachwyciła mnie jeszcze bardziej. Dyrygowała młoda dyrygentka z Hamilton – Gemma New. To był jej debiut w Torontońskiej Orkiestrze Symfonicznej. Udany! Zaczarowała mnie wręcz muzyka pod jej batutą. Mogłabym siedzieć w tym upojeniu choćby i kilka godzin. Do tego jeszcze wiadomo w jakich warunkach komponował Szostakowicz. Wiem, że u wielu ludzi budzi podziw, to, że poradził sobie w jakimś sensie z komunizmem i Stalinem. Jest inspiracją dla innych. W maju ukaże się książka Stephena Johnsona How Shostakovich Changed My Mind (Jak Szostakowicz zmienił mój umysł). Już zamówiłam… Szostakowicz to mój kolejny zachwyt muzyczny. Będę go teraz słuchać częściej. Zdecydowanie dorosłam do muzyki tego kompozytora i mogę jej słuchać z płyt.
