Wdzieczość w Stambule

O tem że dumać na paryskim bruku

Adam Mickiewicz

O czym tu dumać na stambulskim bruku? Pozwolę sobie zrobić taką swobodną parafrazę fragmentu Epilogu Pana Tadeusza.

Jestem od czterech dni w Stambule. Zwiedzam go ze straszą córką, która przyleciała do mnie na krótkie wakacje z Toronto. Jakże inaczej dumam niż Mickiewicz.

Rozpiera mnie zachwyt i wdzięczność. 
Nad wszystkim i za wszystko.

Za to, że pasja i praca wielu ludzi spowodowała to, że dziś w dwie i pół godziny mogę przenieść się z Warszawy do Stambułu… a także do Paryża i wielu innych miejsc. Jestem wdzięczna za to, że przywiodły mnie tutaj nie bolesne wydarzenia w moim kraju, ale ciekawość świata, chęć poznawania… I że kiedy zgłębię nieco życie w innej kulturze, spokojnie wrócę do  swojej – bliskiej i znanej, mojej.  Jestem za to wdzięczna również w kontekście ostatnich wydarzeń na Ukrainie. Myślę, że bardziej docenia się codzienną normalność, w tym szczególnie pokój i spokój,  kiedy widać jak krucha jest to wartość.

Jestem wdzięczna za to, że żyję w czasach, kiedy podróże są dla mnie możliwe również ze względów politycznych i społecznych. Hotel zarezerwowany prze Internet, paszport wyjęty z  szuflady, wiza wklejona w minutę na lotnisku, a język angielski jest na tyle powszechny, że pozwala się porozumieć z każdym, z kim chcę.  To wspaniałe. Jako młoda dziewczyna marzyłam o tym, żeby wyjechać gdzieś „zagranicę”, a nawet zazdrościłam tym, co jeździli. I choć w głębi duszy czułam, że i ja będę podróżować, to realia nie wydawały się tego potwierdzać. Dziś stoję przed wyborem: gdzie pojechać, co zobaczyć w pierwszej kolejności. Ogromnie jestem za to wdzięczna.

Jestem wdzięczna za to, że mam wystarczającą wiedzę, by rozumieć i chcieć poznawać więcej na temat nowych państw, ludzi i kultur. Wydawałoby się, że taką wiedzę ma każdy, a jednak nie. Obserwując w czasie podróży  ludzi z innych państw, a czasem młodych Polaków, widzę, że niekoniecznie doceniają oni miejsca, w których się znajdują. Cóż, trzeba pochwalić moich nauczycieli i to, co mi przekazali. To im należy się wdzięczność.

W Błękitnym Meczecie, w pięknej Cysternie Bazyliki – zbiorniku pitnej wody, w Hagia Sofii, w pałacach i maczetach, a także na ulicy byłam też wdzięczna tysiącom budujących te cuda ludzi, architektom.  W ciągu 5 lat budowano przepięknie zdobione monumentalne budowle.

Jestem też oczywiście wdzięczna za to, że mogłam sobie stworzyć taką sytuację materialną i czasową, która pozwala mi na krótkie urlopy, na wygodne podróżowanie i zwiedzanie.

Jestem wdzięczna za to, że mam z kim podróżować. Chyba to lepiej podziwiać coś razem niż osobno. Magda dodatkowo jest dla mnie również wielką lekcją życia. Te kilka wspólnych dni rozwinęło moją świadomość, także boleśnie…  Za to także jestem wdzięczna i wierzę, że to bóle wzrostowe. Tak się czasem rośnie.

Tak, wdzięczność to oprócz zachwytu, który pojawia się u mnie w Stambule tak często jak kilka lat temu w Rzymie, to dominujące we mnie uczucie.

Dumam też o tym, że chętnie wrócę jutro wieczorem do Polski, do moich codziennych zajęć, które tak lubię. Wzbogacona znowu o istotne przeżycia, wypoczęta i zadowolona  zabiorę się do pracy.

Mam pomysł na kilka tekstów na bloga.

Serdecznie pozdrawiam jeszcze ze Stambułu.

P.S. Sceptyków i osoby ze skłonnością do samopoczucia gorszego niż warto, chciałam upewnić, że podróżować można za różne pieniądze. Nie trzeba mieć wiele, aby można było znaleźć się w miejscu, które pragnie się zobaczyć. Są różne  hotele, hostele, rożne formy poruszania się po mieście,  różne restauracje i bary. No i jeszcze jedno: różnych wyborów można dokonywać codziennie. Można kupować sobie drogie ubrania (lub dużo ubrań), mnóstwo jedzenia (z czego potem sporo się marnuje), super samochody i inne gadżety, a można tez żyć i innymi priorytetami: na przykład odkładać niewydane na te rzeczy pieniądze na wycieczki.