Wdzięczność… za skarpetki

Czy można być szczęśliwym bez złotej karty kredytowej, wyjazdu na Bali i apartamentu z widokiem na ocean? Oczywiście – powiesz.

No dobrze, a można być szczęśliwym, kiedy ma się małe mieszkanie w niezbyt dobrej dzielnicy, niedużo pieniędzy, brak perspektywy wyjazdu na odpoczynek a do tego dwa tygodnie temu mąż zakomunikował, że odchodzi… i odszedł.
Można. – odpowiem za Ciebie. Tylko trzeba umieć być wdzięcznym – odkryć w sobie źródło wdzięczności. I trzeba znajdować te wszystkie drobne i grubsze rzeczy, za które możemy być wdzięczni.
Okoliczności naszego życia jako czynnik szczęścia są zdecydowanie przereklamowane.

Znam kobietę, której okoliczności życiowe nie dawały powodów do szczęścia. Rozwód, emocjonalny chaos, zero oszczędności, długi, brak perspektyw. Zostały jej tylko czarne myśli i… ciepłe stopy. Jak mówiła później – miałam skarpetki, z naciskiem na miałam.
Kiedy do mnie przyszła opowiedziałam jej o sile wdzięczności i zachęciłam, aby spróbowała codziennie zapisać przynajmniej 20 powodów do wdzięczności. To moja wersja tej praktyki dla osób bliskich depresji.
– Tylu nie dam rady, nie obiecuję – jednak, bez względu na to, jak bardzo życie będzie mnie sprawdzać, zapiszę wieczorem przynajmniej trzy rzeczy, za które mogę być wdzięczna. Nawet jeśli będę musiała ich szukać lupą.  Nawet jeśli dla kogoś mogłyby być będą dziwne czy banalne.
Warto zaznaczyć, że wcześniej zastąpiła słowem sprawdzać, cisnące się do myśli słowo – przygniatać. To także pod wpływem naszej rozmowy.
Pierwszego dnia zapisała:

• Mam skarpetki – jest mi ciepło w stopy. Jestem za nie wdzięczna.
• Ktoś się dziś do mnie uśmiechnął na ulicy. Nawet nie wiem, czy odwzajemniłam uśmiech, ale jestem wdzięczna.
• Herbata była gorąca, nie jak co dzień – letnia.

Tak zaczęła się jej codzienna praktyka. Nic nadzwyczajnego – ot, zatrzymanie się i zauważenie, że nie wszystko jest do niczego, że coś jednak działa.
Po kilku tygodniach zauważyła że łatwiej znajduje więcej dobrych rzeczy, a jej umysł zamiast analizować straty – zaczął zauważać okruchy dobra. Pojawiła się nadzieja. Więcej siły. Mniej łez. Ludzie zaczęli się do niej zbliżać. A ona – choć nadal nie miała nie tylko pałacu czy jachtu, ale nawet ładnego mieszkania albo męża – poczuła się… bogata.

Mówi dziś, że wdzięczność za skarpetki uratowała jej życie. Stało się tak dlatego, że zmieniła coś znacznie ważniejszego niż okoliczności – zmieniła nastawienie.

Wdzięczność nie jest dla naiwnych. Nie polega na udawaniu, że wszystko jest cudownie. Wdzięczność to decyzja: „Zobaczę to, co działa. Docenię to, co mam. Nawet jeśli nie jest tego wiele.”

Więc jeśli dziś czujesz, że życie nie rozpieszcza – rozejrzyj się.
Masz skarpetki? Świetnie.
Ktoś się do Ciebie uśmiechnął? Wspaniale.
Herbata miała odpowiednią temperaturę? No to jesteś już na dobrej drodze!

Zacznij od tych drobiazgów. A kto wie – może za jakiś czas wdzięczność poprowadzi Cię dokładnie tam, gdzie chcesz być?

P.S. Jest ciepło, lato niemal w pełni. Zamiast ciepłych skarpetek, może można być wdzięcznym za wiatrak…