Oddasz to komuś innemu

Już kiedyś napisałam felieton o takim tytule. Drukowano go w świątecznym wydaniu polonijnego magazynu 35 lat temu. To była opowieść zasłyszana od znajomej. Rzecz działa się jeszcze za czasów PRL. Basia skończyła krótki staż na uniwersytecie w Oslo i jeszcze przed powrotem do Polski wybierała się pociągiem do Bergen. Mówiono jej, że podroż tym pociągiem to niezwykłe doświadczenie. Jedzie się przez piękne tereny, a samo Bergen jest również niezwykle malowniczym miasteczkiem. Miała zamiar pojechać stamtąd jeszcze dalej… czy może wyżej. Powrót do Polski miała dokładnie za tydzień.  Miała trochę koron norweskich, które starczą na spędzenie kilku dni w Bergen, na obejrzenie fiordów i parków, a nawet na kupno jakichś pamiątek. Jednak na dworcu zorientowała się, że z torebki zniknął jej portfel… na szczęście paszport i bilet do Polski były. Jednak był to silny cios. Co ona teraz zrobi? Nie tylko nie pojedzie do Bergen, ale nawet nie ma pieniędzy, żeby przeżyć w Oslo te kilka dni. Szlochała głośno, kiedy podeszła do niej para ludzi w średnim wieku. Basia znała dobrze angielski zatem wyjaśniła co się stało. Nie będę opowiadać wszystkiego, skrócę: Byli zszokowani, że coś takiego spotkało gościa w ich kraju, czuli się niemal odpowiedzialni, było im wstyd. Zabrali ją do swojego domu, nakarmili, a nawet kupili trochę ubrań, uważając, że może potrzebować czegoś cieplejszego i… pojechali razem z nią pociągiem do Bergen. Płacili za wszystko, nawet za pamiątki. Spędzili tam 4 dni, a potem już samochodem pokazali jej jeszcze piękne okolice wokół stolicy.  Basia, szczęśliwa, cały czas powtarzała, że zwróci im te pieniądze w ratach, że znajdzie sposób. Przyszedł czas odlotu. Odwieźli ja na lotnisko, pożegnali czule i któreś z nich powiedziało. Nie odsyłaj nam pieniędzy, nie myśl o tym, nie kombinuj… Oddasz to komuś innemu.
Młoda ciemnowłosa kobieta zapukała do naszego mieszkania pewnego zimowego wieczoru… Mówiła, że bardzo chciałaby zrobić coś dobrego, może uczyć za darmo angielskiego, najchętniej dzieci. To była Basia. Zorganizowałam grupę kilkorga dzieci. Basia uczyła je przez dwa lata.
I tak nasze dzieci stały się beneficjentami czynu tej norweskiej pary. Basia w taki sposób oddawała to innym.

Wracałam z Warszawy do Toronto. Miałam komfortową podróż, jednak to prawie 9 godzin… no i te bagaże. Do tego jeszcze bolało mnie kolano. Na lotnisku bagażami zajął się miły pan bagażowy. Dochodziła 22.00, kiedy kierowca limuzyny wniósł moje walizki do lobby budynku, w którym mieszkam. Do windy mam 5 schodków… Niestety nie było nikogo przy biurku ochrony. I wtedy zobaczyłam, że do drzwi zbliża się młoda kobieta… otworzyłam jej, aby nie musiała wyjmować klucza.
– Skąd wracasz? Z wakacji? – zapytała
– Coś w tym rodzaju – odpowiedziałam – byłam w Polsce, skąd pochodzę.
– O tak? Ja ci pomogę. Stój, przytrzymaj moją torebkę. Ja się wszystkim zajmę.
Sprawnie zajęła się moimi walizkami, nie pozwalając mi nosić niczego poza małą torbą podróżną. Była wyraźnie silna. Odprowadziła mnie pod drzwi mojego mieszkania i na koniec wyciągając rękę powiedziała: Jestem Lidia, jestem z Ukrainy. Mieszkam tu już 8 lat. Polacy pomagają Ukraińcom, ja pomogę tobie.

I teraz ja dostałam coś na co zapracowali inni. Oddam to komuś innemu.