Moje piękno codzienne

Jestem na balkonie, cieszę oczy i serce letnim widokiem pasma zieleni, zakończonej paskiem jeziora. Słońce jeszcze nie wstało, ale już różowi się i czerwieni na wschodzie, jasnoniebieszczy i rozbiela… Jakże pięknie odbija się to w oknach budynku po drugiej stronie ulicy. Chyba nigdy tego nie zauważyłam… Jak to możliwe, przecież to takie piękne? Z drugiej strony, to cudowne, że wciąż można odkrywać piękno, które zawsze było blisko.
Rozkoszuję się tym widokiem przez chwilę.

Świeże powietrze letniego poranka nasycone jest czymś takim wyjątkowym, co przypomina mi  samo dobro… Nie wiem co, ale wiem, że jest to dobre, przyjemne, takie, co to zachęca do życia. Trochę łączy mi się z silnie emocjonalnie przeżywanymi porankami wczesnej młodości, a także z czasem, kiedy dopiero poznawałam to miasto. Przybyliśmy tu na początku sierpnia. Pierwsze zapachy, jakie utrwalała moja  pamięć, to sierpień w Toronto. Mocno zapamiętałam nastroje spacerów z tamtego okresu.
Wdzięczna za te odczucia witam się z kolejnym dniem mojego życia.

Dopiero po chwili robię zdjęcie tego, co widzę. Ogólny widok z balkonu i te niesamowite okna. Przypominają mi nieco obrazy tych nowoczesnych multimedialnych prezentacji różnych malarzy.

Zostawiam otwarte drzwi balkonowe…
Powietrze miesza się z zapachami gotującej się już zupy. Świeże warzywa, bulion ale… przeważa chyba zapach ziemniaków.  Uwielbiam tę kompozycję. Łączy mi się z bezpieczeństwem, z miłością i troską. To zapach obecności Babci w moim dzieciństwie i wczesnej miłości. Tak pachniało w przedpokoju, kiedy wracałam ze szkoły.

Zaglądam do mojego różowego garnka, 
sprawdzając stan tego, co się w nim warzy.
Jest w nim zupa szczawiowa – ulubiona mojej starszej córki, która dziś mnie odwiedzi. To moje dorosłe dzieci nauczyły mnie lubić tę zupę.

Czas na kawę! Wybieram kubek na dziś. I wchodzę w kolejny cudny moment porannych rytuałów. Co prawda zapach wpadającej do kubka kawy nie jest taki kawowy, ledwo się przedostaje przez intensywność zapachu kuchni…
Za chwilę moment pierwszego łyku mojego ulubionego napoju. Dziś mam nowy, naturalny smak, jeszcze go nie znam. Próbuję już przy biurku… pyszna kawka.

Czasem kładąc się spać wieczorem, myślę o tym momencie. Przynajmniej od czterdziestu lat kawa towarzyszy moim porankom. Różnie to było. Przez lata był to czas pisania w pamiętniku, potem książka, a od pewnego czasu piję kawkę z ludźmi, którzy do mnie piszą. Czytam pocztę, posty na Facebooku, komentarze… To jest miłe. Rzadko się zdarza, abym piła w ciągu dnia drugą kawę… To także dlatego ten moment jest taki nadzwyczajny.

Za oknem mojego studia słońce już pięknie wschodzi. Wcześniej zrobiłam zdjęcie, aby utrwalić sobie to, co odbijało się w oknach.
Teraz pokój rozświetlony jest ciepłą czerwonawą poświatą, co tworzy zupełnie inny obraz.
Zawsze ładny, teraz jest piękny.
Uśmiecham się z wdzięcznością. Uroda mojego otoczenia pomaga mi w tworzeniu, w myśleniu, w życiu w ogóle…

Cieszę się, że tu mieszkam… jeszcze. Wierzę, że moje nowe miejsce również dawać mi będzie takie uczucia. Jestem wdzięczna za to, że dawno zrozumiałam jaką rolę pełni moje piękno w moim życiu. Choć otoczenie się zmieniało, zawsze dbałam o to, by to, co widzę, mnie zachwycało albo chociaż cieszyło… Myślę, że zawsze żyłam po swojemu, ale według tej starożytnej prawdy z plemienia Navajo:

Piękno, w którym żyję;
piękno, w zgodzie z którym żyję;
piękno, które przyjmuję, jako fundament mojego życia.

Zamieniam piękno, które mnie otacza, na wewnętrzną energię; z niego ją czerpię. Każdy zachwyt dodatkowo podnosi częstotliwość tej energii, co – jak wiesz – potrzebne jest do cudów.
Kończy się kawa, choć piję ją bardzo wolno. To już ostatnie łyki… Cieszę się, że zapragnęłam  podzielić sie tym moim nastrojem. W międzyczasie ugotowała się zupa i rozgościł się kolejny dzień.

Życie jest piękne. Kiedy dostrzegasz piękno we wszystkich rzeczach i wszystkich ludziach, staje się ono niewyczerpanym źródłem siły. ❤️