Jak wybaczyć?

Wybaczenie to nie jednorazowy akt. To ciągła postawa.

Martin Luter King

Wybaczanie to proces, nie zadzieje się w ciągu jednego dnia. Znam ludzi, którym wystarczył tydzień i takich, dla których rok to za mało. Sporo zależy od tego jak i z kim pracujemy. No i dlaczego to robimy.

Pracować trzeba zarówno ze świadomością jak i podświadomością. Świadomość musi zrozumieć, wyjaśnić, znaleźć logiczne wytłumaczenie,
zaś podświadomość musi dostać nowy program na temat danej osoby i/czy danego zdarzenia.

Im bardziej o to zadbamy, tym większą możemy mieć pewność, że stare niedobre schematy nie będą się odzywać w naszym życiu, mieszać w nim.

• Proszę najpierw spisać listę krzywd, pretensji, bólów i żalów. Znaleźć to wszystko, o co możemy mieć do X czy Y żal. Proszę nie łączyć tych osób w grupy, na przykład rodzice. Każdą osobę trzeba traktować indywidualnie.
• Może się okazać, ze można o czymś porozmawiać z tą osobą, jeśli wciąż jest na świecie. Jednak ostraożnie z tym. O starych ranach i zdarzeniach nie rozmawia się dobrze. Warto też pamiętać, że szczerą rozmowę może zaburzać fakt, iz ta osoba z dużym prawdopodobienstwem ma poczucie winy.
• Proszę wyobrazić sobie, że dana osoba siedzi na krzesełku przed nami (proszę postawić puste krzesło), a my mówimy jej to wszystko, o co mamy żal czy pretensje. Można skorzystać z listy. I proszę powiedzieć. Głośno, tak głośno jak jest to potrzebne. Można krzyczeć, płakać, nawet przezywać, jeśli tak czujemy. To będzie jednak ostatni raz, kiedy posługujemy się w myśleniu o X czy Y niedobrymi słowami.
• Kiedy jednak wyczerpie nam się repertuar zażaleń powiedzmy: A teraz wybaczam ci. Idź wolna/y i ja jestem wolna/y. Proszę to zrobić tak wiele razy – codziennie – aż naprawdę poczują Państwo tę moc uzdrawiającej wolności od urazy, moc wybaczenia. Nie trzeba już wymyślać, chyba że ma się ochotę. Można tylko wybaczać.
• Towarzyszyć powinno temu inne ćwiczenie dla podświadomości. Proszę wyobrazić sobie tę osobę z jej najpiękniejszym uśmiechem i o toczyć ją poświatą  – z największą życzliwością na jaka nas stać. Można ją postawić na scenie a samemu zasiąść w wyobraźni na pustej widowni. I proszę powtarzać: Wybaczam ci. Jesteś wolny/a i ja jestem wolna/y.
• Następnie pobawmy się w adwokata: Jako już dorosłe osoby starajmy się obronić X czy Y. Znajdźmy wszelkie możliwe usprawiedliwienia, sytuacje, wpływ innych ludzi. Bardzo ważne żeby zrobić to starannie. Tak, jak byśmy bronili siebie albo kogoś bardzo bliskiego i drogiego, który podobne przewiny popełnił w stosunku do innych.
• Proszę zrobić listę pozytywnych zachowań XYZ w stosunku do Państwa czy do świata. Na pewno zrobili coś dobrego.
• Przy następnej okazji, kiedy będziemy chcieli się pożalić komuś na te osobę, albo powiedzieć o nie niedobrze – zapanujmy nad tym proaktywnie i powiedzmy wyłącznie o faktach, bez emocji i wartościujących określeń i bez inwektyw. Najlepiej tłumacząc natychmiast tę osobę.

Fakt, że ciągle chcemy się żalić świadczy o tym, że robota nie została jeszcze skończona.

• Zacznijmy do innych mówić dobrze o tej osobie.
• Bądźmy dla niej lepsi, serdeczniejsi, inni  jeśli żyje. Wybierzmy się na grób, jeśli już jej nie ma.
• Pracujmy nad poczuciem własnej wartości.

Na pewno przez sam fakt urazy żywionej do kogoś jego stan nie jest najlepszy.

Jestem przekonana, że bardzo szybko poczują się Państwo lepie, a i życie zagra w szczęśliwszej tonacji. Jeden warunek: To wszystko trzeba zrobić!

ZADANIE:

• Zrobić to wszystko po kolei. A dziś od czegoś zacząć. Najlepiej od listy.