DZIEŃ DOBREGO SŁOWA

Dobra wiadomość nie musi być dobra rzeczą.
Przynoszenie dobrych wiadomości jest czasem przynoszeniem komuś nadziei

Patti Smith

Dzień Dobrego Słowa tym razem mnie zaskoczył.  Uświadomiłam sobie właśnie, że to 13 listopada i – choć nie jestem w najlepszej formie – napiszę.  Niech tradycji  staje się za dość. Tej małej – blogowej tradycji.

Moje życie jest dla mnie zawsze źródłem inspiracji i nie bardzo nawet potrafię oderwać się od niego czy to na szkoleniach czy tu na blogu.

Ponieważ aktualnie próbuję siłami woli i niestety…  przy wsparciu antybiotyków pokonać zapalenie nerek, moje nieliczne rozmowy z ludźmi łączą się z mówieniem o chorobie.  Chciałam na przykład przygotować niektóre osoby na moją ewentualną nieobecność na planowanych konferencjach,  zapewniając jednocześnie, że zrobię wszystko żeby dotrzeć.

Każdy z nas zresztą bywa w sytuacjach, w których się o tym mówi. Albo nam coś dolega, albo komuś  innemu i w różnych sytuacjach mówi się o tym. Czasami niestety zbytnio się pławimy w tej chorobie, zbyt dużo mówimy o swoim samopoczuciu, przesadzamy nawet… często po to, by osiągnąć jakąś korzyść, a bywa, że i… ot, tak.

Jak przełożyć dobre słowa na rozmowę o chorobie?

Pamiętamy? Dobre słowa to nie są tylko ładne słowa, ale takie,
które  mają pozytywny lub obojętny zakres emocjonalny,
to słowa, które nie powodują negatywnego rezonansu z naszej podświadomości.

Jak zatem mówić o własnej chorobie?

W kategorii faktów, używając nazw i sformułowań , które nie niosą przecież żadnego ładunku emocjonalnego. Bez dodatkowych „wzmacniaczy” przymiotnikami czy przysłówkami z ładunkiem negatywnym.  Jeśli już jakieś przymiotniki, to tylko pozytywne

Na przykład: Mam zapalenie nerek. (fakt) W nocy miałam jeszcze temperaturę 39 stopni i siedem kresek. (informacja) Zużyłam  cztery nocne koszulki i trzeba było zmienić pościel. Ale dziś czuję się już lepiej, („wzmacniacz” pozytywny), pewno zaczął działać antybiotyk. To dobra wiadomość  – dowód, że lekarzowi udało się trafić we właściwy, że moja bakteria jest wrażliwa na ten medykament.

Nie mówię o swoim samopoczuciu, bo i po co. Przecież to oczywiste, że nie czuję się rewelacyjnie. Każdy wie, jak to jest, kiedy się choruje. Takie „wywnętrznianie” się wcale nam nie pomaga, wprost przeciwnie. Zbyt długie opowiadanie o tym, co się dzieje powoduje niejako drugie życie choroby. Po co?

A jak rozmawiać z chorobach innych?

Używając języka jak najbardziej pozytywnego. Bez bezprzedmiotowego pocieszania  w rodzaju „będzie dobrze”  ale słowami  ukierunkowanymi na pozytywne efekty. Na przykład: „Dobrze, że już bierzesz antybiotyk, teraz to powinno być coraz lepiej” .

Nie użalajmy się nad osobą chorą, nie poczuje się przez to lepiej, zapewniam. Najlepiej skierujmy jej uwagę na coś innego, milszego, ciekawszego… coś z przyszłości.  Ale jeśli ona chce się poskarżyć – wysłuchajmy. Po prostu wysłuchajmy.