Czy to jest w ogóle komunikacja?

Komunikacja pracuje dla tych, którzy nad nią pracują.

John Powell

Już wiadomo dlaczego komunikacja uświadomiona i dlaczego ma być skuteczna. Dziś króciutko zastanowimy się czy w ogóle to, co zachodzi w naszym życiu jest komunikacją. Oczywiście jak  zwykle podejdę do tego z własnego podbudowanego psychologią punktu widzenia i w zgodzie z logodydaktyką.

Komunikacja ma łączyć. 
Ma powodować u obu stron porozumienie.

Niekoniecznie muszą jej akompaniować  pozytywne emocje, wszak często treść komunikatów nie jest wesoła ni nawet przyjemna.

Ważne jednak jest to, by w tym konkretnym momencie komunikacji, obie strony poczuły się złączone niewidocznym węzłem porozumienia.

Przekazuję to, co chciałam/em przekazać i czuję, że druga strona odbiera to tak, jak chciałam/em. To jest istota komunikacji!

To nie prawda, że ludziom nie zależy na tym, co pomyślą inni o ich komunikatach czy to werbalnych czy dokonywanych choćby za sprawą stroju.

Zwykle nawet wtedy, kiedy nie zależy im na jednych, to chcą poczuć się częścią innych – jakiejś grupy, społeczności, mieć z nimi wspólną płaszczyznę. A to zakłada jednak jakiś cel tych działań, choćby i nieuświadamiany.

Młodemu człowiekowi może nie zależeć na tym, jak odbiera jego strój sąsiadka czy ludzie na ulicy, ale na pewno jest dla niego ważne co o tym myślą koledzy. Sąsiadce i innym ludziom komunikuje brak ochoty na bycie w ich grupie czy nawet czasami brak respektu dla ich norm (kiedy w grę wchodzą sprawy poważniejsze), ale kolegom pokazuje: jestem jednym z was, zobaczcie jak dobrze udało mi się to zaznaczyć. Może też komunikować inne rzeczy, choćby: stać mnie na to, jestem na bieżąco w nowinkach z  mody czy w gadżetach…

Podobnie jest z niektórymi kobietami: nie jest ważne co na ich strój powie mąż (trochę mnie to dziwi) ale istotne jest jak to widzą koleżanki w pracy. Koleżankom komunikuje: dbam o swój wygląd, jestem modna, mam ładne rzeczy i sama ładnie się prezentuję, a mężowi: nie jest to dla mnie ważne jak to odbierasz; nie znasz się.

A Facebook i inne portale społecznościowe? Ktoś coś  pisze sądząc, że dotrze to do konkretnej osoby, odpowiada jej, odnosi się do jakiejś informacji, którą przeczytał… a tymczasem czyta to mnóstwo ludzi, którzy nawet nie wiedzą o co chodzi… a ta osoba, do której to jest kierowane… jak raz nie czyta. I co? Ten ktoś nie znalazł się z nikim na wspólnej płaszczyźnie, choć zależało mu przecież  na kimś.

Czasem piszemy w sposób, który tak naprawdę nie wyjaśnia co chcieliśmy wyrazić. I co?  Choć to ktoś przeczyta, nie ma mowy o komunikacji w sensie porozumienia czy łączności, bo on nie tylko co innego zrozumiał ale nawet inne w nim powstały uczucia i emocje. Tak często komunikują się ludzie na portalach ale także politycy i dziennikarze. Tworzą się wtedy jakby dwie rzeczywistości, które nie mają ze sobą wspólnej płaszczyzny. Ludzie się nie spotykają w zgodzie z intencjami komunikacji ale w jakimś innym, niekontrolowanym przypadkowym procesie.

Bardzo  starannie podchodzę do przekazywania własnych myśli to i ogromnie zależy mi na tym, aby dotrzeć do jak największej liczby odbiorców. Czasem myślę nad każdym słowem, zmieniam, dobieram, inaczej formułuję zdania i zastanawiam się czy ktoś, kto przecież nie jest w mojej głowie, zrozumie o co mi chodzi.

I co? Raz rozumie, raz nie. Nawet wtedy, kiedy bardzo się staramy, a nie ma interakcji z odbiorcą naszych starań, możemy poruszać się w różnych płaszczyznach.

Dlatego dla prawdziwej komunikacji niezbędna jest interakcja – przepływ wszelkich informacji w dwie strony.

Każdy z partnerów procesu komunikacji jest w niej ważny i każdy ma cząstkę odpowiedzialności za to, jak ona przebiega.  Sztuką jest stworzenie takich relacji, by z obu stron była taka gotowość i chęć współdziałania . O tym w kolejnym tekście.

ZADANIE

• Proszę spróbować przeżyć z Uświadomioną Skuteczną Komunikacją jeden pełny dzień. Proszę się zastanowić czy jest ona uświadomiona, czy wiemy co naprawdę chcemy przekazać i czy dobieramy świadomie taki właśnie sposób?  
• Proszę zapisać odpowiedzi następujące pytania:

– Co chcę poprawić w swojej komunikacji?

–  Nad czym będę świadomie pracować?

– Co zostawiam, jak jest, choć warto byłoby może nad tym się pochylić.

Rozwój jest absolutnie sprawą wyboru i opiera się o dobrowolność. Nikt nie ma obowiązku niczego zmieniać. Warto jednak, by zdawał sobie sprawę z konsekwencji, jakie to niesie.

Ja komunikuję się dość emocjonalnie i nie zamierzam z tego rezygnować. Czuwam jedynie nad tym, by inni nie czuli się w moim towarzystwie niekomfortowo.  Wciąż zdarza się, niestety nie jestem wystarczająco skuteczna.  Rozwój to proces ciągły.