„Dzień trzeci maja, jako rocznicę Konstytucji 1791 r. ustanawia się w całej Rzeczypospolitej Polskiej jako uroczyste święto po wieczne czasy” – zapisano jednomyślnie w ustawie, która nie tylko honorowała ten niezwykły moment w historii Polski, ale też niosła w sobie nadzieję na to, że będziemy umieli pamiętać o tym, co w nas wielkie.
To była chwila wielkości: chwila odwagi, jedności i myślenia dalej niż tylko o dzisiaj.
Polacy – zbyt często portretowani jako podzieleni – potrafili się zjednoczyć wokół idei, która wyprzedzała swój czas. Konstytucja 3 Maja była drugą na świecie i pierwszą w Europie, dokumentem świadczącym nie tylko o politycznej mądrości, ale i o szlachetnym duchu: o potrzebie troski o dobro wspólne, o obywateli, o przyszłość.
To święto, z którego możemy czerpać inspirację.
Wszak w każdym z nas drzemie zdolność do wielkości. Nie tylko w chwilach wyjątkowych deklaracji, ale też w codziennym myśleniu, wyborach, gestach.
W mądrości serca. W życzliwości dla sąsiada. W słowie wypowiedzianym z szacunkiem… niezależnie od poglądów.
Jestem dziś daleko – fizycznie.
Ale duchowo jestem z moją Polską.
Z tą, która pamięta, jak być odważna.
Z tą, która potrafi wykazać się odwagą i mądrością, wtedy, gdy najbardziej tego potrzeba.
I z tą Polską, która właśnie w maju staje przed kolejnym wyborem.
Ja – mieszkająca w Kanadzie – nie biorę udziału w wyborach prezydenckich, bo czuję, że nie mam do tego prawa. Ale całą sobą wspieram mądrość tych, którzy ten wybór podejmą.
Niech będzie to wybór z troski o wspólne dobro, z mądrości, z serca, które chętnie podpowie, gdzie postawić znaczek wyboru.
Niech maj – ten miesiąc, w którym kwitnie życie – przyniesie Polsce to, co najpiękniejsze w Polakach.
My potrafimy być wspaniali. Historia już to pokazała.
I pokaże jeszcze nie raz.
