Pierwszym elementem wielkości człowieka
jest pewna pokora
(nie należy jej mylić ze służalczością)
Margot Asquith
Jednym z dowodów poczucia własnej wartości jest miły,
uprzejmy stosunek do ludzi, którzy dla nas pracują:
pracowników, podwładnych ale także kelnerów, urzędników i inne obsługujące nas osoby.
Jednak uwaga! Piszę: uprzejmy i miły, nie – służalczy, zbyt pokorny czy przepraszający, że się ośmielam. Osoba z poczuciem własnej wartości zna swoje prawo, rozumie co jej się należy i oczekuje godnego traktowania. A usług – na przyzwoitym poziomie.
Kiedy trzeba potrafi to wyegzekwować. I robi to bez poniżania drugiej osoby.
Nigdy też nie wywyższa się na tle takich osób. Nie krzyczy kelner, nie pstryka palcami, nie zwraca się do takiej osoby po imieniu ani tym bardziej w trzeciej osobie (niech mi zmniejszy ciepło w tej suszarce – to usłyszałam całkiem niedawno w salonie fryzjerskim w Sopocie).
Człowiek z poczuciem własnej wartości szanuje siebie,
zatem szanuje również innych ludzi.
Obdarza tym uczuciem swoich pracowników. Wszak to oni pozwalają mu realizować cele zawodowe, przez co również przyczyniają się jego bezpieczeństwa finansowego.
Lider zespołu nie uważa także, że jest mądrzejszy od swoich ludzi i wie wszystko najlepiej.
Tak mogą mówić (i na powierzchni – myśleć) jedynie ludzie, którzy nie mają poczucia własnej wartości i w ten sposób nabijają sobie bębenek, dodają pewności siebie.
Nie jest to dobry sposób, ale każdy radzi sobie, jak potrafi.
To dlatego miedzy innymi piszę bloga, by ludzie poznali lepsze sposoby radzenia sobie z brakami w poczuciu własnej wartości czy w innych cechach.
Lider zespołu z poczuciem własnej wartości stara się włączać ludzi zarówno w proces rozwiązywania problemów jak i podejmowania decyzji i korzysta z ich wiedzy tworząc w grupie synergię pozwalającą uzyskiwać efekty wyższe niż wynosiłaby suma wkładu poszczególnych osób.
Brak poczucia własnej wartości w relacji z osobami świadczącymi nam jakieś usługi może się także objawiać inaczej – mniej lub bardziej uświadamianą potrzebą bycia niezauważonym, wręcz niewymagającym zupełnie niczego, a nawet pomagającym obsłudze w sprawach, w których naprawdę pomagać się nie powinno. Człowiek grzeczny z poczuciem własnej wartości sprząta po sobie, ale nie wyręcza obsługi, nie ucisza na przykład męża (żony) kiedy on (na) słusznie domaga się w pokoju hotelowym ręcznika albo wyraża zdziwienie z powodu zbyt wysokiego rachunku w restauracji.
Jednym z takich charakterystycznych zachowań z gatunku przepraszam, że korzystam z twoich usług jest próba podtrzymywania nogi u pedikiurzysty, tak żeby pomóc.
Wcale nie jest to nikomu potrzebne, a do pedikiurzysty idzie się także po to, by się zrelaksować, by czuć, że ktoś inny się nami zajmuje.
To drobne sprawy. Drobne, jednak istotne i od takich małych spraw mogą zaczynać się wielkie zmiany.
Zachęcam do podjęcia kilku decyzji, które spowodują, że Państwa poczucie własnej wartości wyjdzie wyraźnie na powierzchnię.
ZADANIE:
- Proszę odpowiedzieć szczerze na pytania:
– Czy jestem miły dla ludzi, z których usług korzystasz – sprzedawców, kelnerów,
urzędników biurowych?
– Czy traktuję z szacunkiem swoich podwładnych?
– Czy nie jestm zbyt nieśmiały w tych kontaktach?
- Proszę przyjrzeć się starannie swoim zachowaniom i sprawdzić czy przypadkiem kosztem innych ludzi nie próbują Państwo podnosić swoje wartości, albo nie są zbyt zastraszeni, nieśmiali, niewidzialni
- Koniecznie proszę powstrzymać się (jeśli ktoś to uprawia) od podtrzymywania ręki lub nogi w gabinecie kosmetycznym czy u lekarza Jest to nikomu nie potrzebne!
Pozwolę sobie wykorzystać jeszcze to miejsce, by zaprosić, tych z Państwa, którzy kierują jakimiś ludźmi (menedżerów, szefów zespołów, sponsorów w firmach o profilu MLM) na znakomite szkolenie na temat rozmowy oceniającej, które stawia ją w nieco innym, nowym świetle i pozwala lepiej wykorzystać… Także do budowania poczucia własnej wartości.
