Po kursie systematyczności

Każdy słyszy tylko to, co rozumie.

Johann Wolfgang von Goethe

Skończyłam cykl o systematyczności.

Uwielbiam czytać Państwa wpisy. To dla mnie zawsze niezwykle ciekawe dowiadywać się jaki wpływ mają moje słowa na ludzkie myślenie i… pisanie.  Bardzo różne są to reakcje.  To normalne, wszak słowa żyją własnym życiem. Bardzo się staram dobierać je tak, aby dokładnie odzwierciedlały to, co myślę, jednak nie da się uniknąć (i chyba to dobrze) interpretacji Państwa uszu.

Różne uszy się wtedy włączają, w zależności od tego, co tam komu w sercu gra i różnie się odnoszą Państwo do tego, co napisałam.

Czasem jest tak, że jeśli komuś coś pasuje, to się zgadza i twierdzi, że piszę mądrze i dobrze, a jeśli nie pasuje… to  na przykład polemizuje. I jak polemizuje to dobrze, bo można sobie dalej porozmawiać. Czasami włączają się uszy apelu i dana osoba czuje się tak jakbym nakazywała się czymś zająć.  I wtedy bywa różnie: broni się, albo tłumaczy albo dyskutuje z zasadnością moich… propozycji. PROPOZYCJI.

Bywa i tak, że ktoś odwraca dyskusją uwagę od tego, czym tak naprawdę trzeba się zająć, i kieruje ją na temat zastępczy.  Tutaj najlepiej widać pracę podświadomości i tego, jak to żyje sobie własnym życiem a karmi naszymi wypowiadanymi słowami i zdaniami na różne tematy.

Czasami jest też i tak, że przeczyta ktoś jakiś tekst, nie czytając tego, co pisałam wcześniej i to także powoduje, że rozumie go niekoniecznie tak jakbym pragnęła.

To oczywiste, że postrzegamy wszystko przez swoje doświadczenie,
potrzeby i przez to, co już wcześniej na dany temat usłyszeliśmy.  

Jeśli kiedyś uwierzyliśmy słowom jakiegoś Autorytetu i staramy się postępować tak, jak on radził, czyjeś rady – jeśli są inne – mogą być dysonansem. A czasem także niepotrzebnie rozciągamy szczegółowe wypowiedzi jakichś Autorytetów na ogół działań… Albo moje szczegółowe wypowiedzi  również uogólniamy.

MM napisała, że Deepak Chopra radził, aby nie dzielić się z ludźmi zamierzeniami odnośnie działania, bo przez to możemy rozpraszać swoją energię, która powinniśmy skupiać na tym działaniu.  Nawet jeśli tak powiedział, to na pewno nie w kontekście uczenia się systematyczności, wyrabiania nawyku.  A jeśli powiedział to odnośnie nawyku, to, cóż… przykro mi … ale to nie jest dobra rada.  Nawet w nastawieniu na konkretny cel warto czasem pewnym ludziom powiedzieć  o tym, co zamierzamy.

Nie chodzi o rozpowiadanie, bo faktycznie sporo jest ludzi, którzy na gadaniu kończą, ale o podzielenie się tym, co robimy. Może nam pomogą, może będą trzymać kciuki…

W wypadku budowania nawyku i systematyczności jest to już bardzo przydatne, bo ta druga osoba jest niejako świadkiem, dodatkowym sumieniem, pewną kontrolą.

To są rady dla tych co sami nie bardzo mogą nauczyć się systematyczności, zatem podpowiadam taki pomysł. A jak ktoś może sam, to wspaniale, nie potrzebuje dodatkowego stróża własnych obietnic. Tyle tylko, że taka osoba nie ma chyba wyzwań z systematycznym działaniem i budowaniem potrzebnych nawyków.

Warto tez wziąć Droga MM, pod uwagę fakt ze Chopra jest mężczyzną i człowiekiem z kręgu wschodniej kultury… to także wpływa na poglądy.

Niesamowity jest list Pana Michała.  Przytoczę go tutaj, bo zgrabnie napisany i wyraża wiele z tego, co napisałam wcześniej.

Nie chcę używać destruktywnego języka, więc nie powiem, że brak systematyczności i samodyscypliny to moja zmora, powiem, że to wyzwanie, któremu wciąż nie potrafię stawić czoła skutecznie.
Ale tutaj pojawiła się kwestia sprzątania. I tak się zastanawiam, czy nie byłoby dobrze odpowiedzieć sobie na pytanie, czym dla kogo jest sprzątanie.
Podobno kiedyś stwierdzono, że porządek w mieszkaniu, dla niektórych, jest substytutem porządku, jaki chcieliby podświadomie zaprowadzić w swojej głowie – czytałem w jakimś piśmie psychologicznym. Zaznaczam: „dla niektórych”. Stąd pewnie, nieco z przymrużeniem oka, wzięło się powiedzenie, że „porządek może mieć każdy, a tylko geniusz panuje nad chaosem” ;-)
Mam wrażenie, że czasem wynajdujemy sobie różne takie zastępcze czynności, które mają nam zastąpić to, czym tak naprawdę powinniśmy się zająć (vide, niestety, piszący te słowa…). Tylko, że to trochę pułapka: efekt jest taki, że mamy wrażenie, że zrobiliśmy mnóstwo, a jednocześnie nic nie jest zrobione i wciąż tkwimy w martwym punkcie.
Podoba mi się stwierdzenie, już nie pamiętam, czyje, że sęk nie w tym, aby robić pewne rzeczy właściwie (np. właściwie sprzątać), tylko robić rzeczy WŁAŚCIWE (np. zamiast posprzątać w łazience, najpierw posprzątać sobie w głowie, względnie – jeśli się da – połączyć jedno z drugim, a nie jedno drugim zastąpić).
Inna sprawa, że jeślibym odłożył sprzątanie do czasu, aż posprzątam sobie w głowie, to za kilka miesięcy obudziłbym się w czymś, co przypominałoby raczej dziki obóz koczowników, niż mieszkanie… ;-)))

Pan Michał ma rację niemal w każdym zdaniu. I co z tego?  Sam zaznacza, że systematyczność nie jest jego najmocniejszą stroną, więcej, że zamiast zająć się tym, czym powinien, pisze komentarz.  Komentarz nic nie wniesie do życia Pana Michała… a zrobienie porządku mogłoby wnieść.

I jak świetnie zapamiętał słowa Petera Druckera o rzeczach właściwie robionych i właściwych…  tyle, że tam nie ma mowy o czekaniu na to aż znajdziemy rzeczy właściwe. Trzeba już działać właściwie. Trzeba to robić  jednocześnie! Gdyby ludzie czekali ze sprzątaniem na to, aż uporządkują sobie swoje wewnętrzne życie, nie zrobiliby tego nigdy, bo mogliby umrzeć z głodu, z powodu efektów działania licznych bakterii tudzież  potknąć by się mogli ze skutkiem ostatecznym o jakąś rzecz.

Porządek i ład jest potrzebny: on często właśnie porządkuje myśli i uczucia.

Nikt go nie musi mieć, ale nie warto chyba bronić bałaganu i tych, którzy zamiast po prostu posprzątać i UTRZYMYWAĆ PORZĄDEK dzięki systematyczności, szukają szlachetnych powodów dlaczego tego nie robią.

Ktoś kto wymyśla zdania typu, że porządek może mieć każdy ale tylko geniusz  panuje nad chaosem z pewnością sam systematyczny nie jest. Ma rację: każdy może mieć porządek, bo nic prostszego na świecie… A jednak nie ma.  A ponieważ geniuszów jest niewielu, traci niepotrzebnie czas i energię na dawanie sobie rady z wytworzonym przez siebie chaosem i… niszczy charakter.  Z drugiej strony… nawet się z tym zgodzę; żeby zapanować nad chaosem, trzeba być geniuszem… Tylko po co marnować na to ów geniusz, jeśli można w uporządkowanym życiu robić genialne rzeczy.

Oczywiście ma Pan rację, że bardzo często ludzie (zwłaszcza kobiety) sprzątają nadmiernie, bo nie mają pomysłu na własne życie, koncentrują się na ładzie, bo nie mają niczego fajniejszego. Nawet poczucie własnej wartości wiele ma wspólnego z nadmiernym zajmowaniem się porządkiem… Sama to przerabiałam w swoim życiu. I znowu kluczowe słowo to NADMIERNY.

No i nie o pomysłach na własne życie  były moje ostatnie teksty i nawet nie o sprzątaniu, tylko o uczeniu się systematyczności.  Sprzątanie, to był  jeden z przykładów

Z jednym tylko nie będę polemizować absolutnie Panie Michale: trzeba sobie ustalić co rozumiemy prze porządek. I my i nasze dzieci i ktoś, kto nam pomaga. Bez tego ani rusz.  W ogóle różne pojęcia  powinniśmy sobie ustalić co przez to rozumiemy, nawet systematyczność.
Ogromnie do tego zachęcam. I nawet zadanie takie dziś dam.

Bardzo Państwu dziękuję za wpisy. Bardzo! A Panu Michałowi za to jeszcze, że nie chce się posługiwać tutaj destruktywnym językiem :).

ZADANIE:

• Co dla Pai/ Pana znaczy systematyczność?
• Co dla Pana/Pani znaczy porządek w kuchni, łazience, na biurku….?