Droga do siebie

(…) wiedza przeszkadza w prawdziwym poznaniu.
Jeśli uznamy coś za prawdę, możemy przylgnąć do tego tak silnie,
że nawet gdy prawda ukaże się naszym oczom i zapuka do naszych drzwi,
nie będziemy chcieli jej wpuścić…
Musimy się nauczyć przekraczać granice własnych poglądów.

Hich Nhat Hanh

Nie pisałam tutaj dość długo, ale to dlatego, że nie chcę robić tego z obowiązku. Znacznie lepsze teksty powstają wtedy, kiedy mam potrzebę pisania i kiedy naprawdę mam coś do powiedzenia. W ogóle to pisałam, nawet po kilka godzin dziennie. Kończyłam książkę Logodydaktyka w szkole. O wychowaniu mądrego i szczęśliwego człowieka. Robiłam to z przyjemnością, jednak w życiu potrzebny jest umiar i urozmaicenie…  Kiedy jakąś czynność robi się już bardzo długo… potrzeba odmiany. Chodzi o to, aby nam się nie przejadła, aby dawała nam zawsze radość. Przynajmniej tak jest w moim życiu.

A dziś bardzo chcę pisać. Pragnę się podzielić myślami na temat intelektualnego poznawania wiedzy dotyczącej człowieka, zwłaszcza tej, którą chcemy zastosować w stosunku do siebie i innych ludzi.  Czy to wystarczy? Czy  w ogóle jest to dobry sposób na podejście do rozwoju?

Rozwój osobisty to nie jest upodobnianie się do innych ludzi, to nie jest zachowanie się takie, jakie powinno obowiązywać w takim czy innym miejscu świata, to nie jest dorównywanie innym, nawet nie zdobywanie kolejnych kompetencji, które wydają się być niezwykle przydatne w życiu.

Rozwój osobisty to droga do…
Droga do szczęścia, droga do indywidualnie pojmowanego sukcesu, droga do spełnienia, droga do bycia pięknym, wyjątkowym motylem…
Ta droga zawsze prowadzi przez siebie, to jest tak naprawdę droga do… siebie.

Przecież motyl nie jest tworem oderwanym od swojego głębokiego jestestwa. Jego istota jest już w gąsienicy. To tę istotę wydobywa się na światło dzienne. To ją – uzyskaną w procesie metamorfozy – pokazuje się światu.

Tak samo jest z rozwojem indywidualnym.

Nie zmieniamy siebie… wracamy do siebie czy też wydobywamy siebie na zewnątrz.

Człowiek ma umysł, jest twórcą, jest – w przeciwieństwie do gąsienicy – również programistą siebie i swojego życia.

Sztuka życia tkwi w tym, by nie odejść zbyt daleko od tego,
co w nas jedyne, niepowtarzalne, prawdziwe, NASZE.

Rozmaicie różni nauczyciele życia do tego podchodzą. Myślę, że warto słuchać tych,  których chce słuchać nasze  serce; serce, nie rozum jedynie. Nasze wnioski nie mogą wynikać wyłącznie z racjonalnej kalkulacji i czystego pragmatyzmu, ale mają współgrać z naszą duszą. Z badań psychologicznych, ze zdobywanych przez naukę informacji również trzeba korzystać z umiarem i wybiórczo. Psychologia, pedagogika, socjologia to nauki statystyczne… one nie pokazują całej prawdy o każdym człowieku czy o każdym życiu,  one opisują modele. MODELE! Uogólniają pewne zjawiska, albo wskazują na możliwe przyczyny takich czy innych zachowań, ale w żadnym wypadku nie można wyciągać z ustaleń tych nauk czy nawet praktyki jednoznacznych, bezwarunkowych wniosków, w stosunku do siebie i czy innej osoby albo… do wszystkich. Te wnioski czasami stają się wręcz naszymi stygmatami życiowymi, które nas trzymają w jednym miejscu, powodują, że tkwimy gdzieś w martwym punkcie, nie posuwamy się dalej w kierunku siebie, tylko koncentrujemy się tym, co robili niedobrego – czy dalej robią –  inni. Bronimy się i chronimy zamiast wędrować. Zdobywamy kolejne pozycje zamiast uwalniać siebie.
Bardzo często w wyniku nowej wiedzy racjonalizujemy życie, usztywniamy serce, wkładamy gorset „świadomego” życia i paradujemy w nim po sukces.

Tymczasem odpowiedzi trzeba szukać w sobie, siły także… Nie w manipulacji otoczeniem czy sobą jest ta siła, nie w lęku i podyktowanym nim działaniach, nie w dążeniu do zysku i unikaniu strat, nie w zdobywaniu pochwał, nie w unikaniu bólu i zatapianiu się w przyjemności, nie w dążeniu do sławy…

Ta siła jest w miłości, w procesie, w poznawaniu i zaciekawieniu światem,
w otwarciu się na siebie i innych.
Ta siła jest w byciu blisko siebie prawdziwej, w byciu blisko siebie prawdziwego.
Nie zawsze wygrywa dusza, kiedy pozornie wygrywa człowiek.
Zresztą nie o zwycięstwa tu chodzi.

Trzeba zadawać sobie wciąż pytania, także takie które podważają zdobywaną wiedzę:

Czy naprawdę chcę wierzyć w to, że to rodzice są przyczyną moich dzisiejszych wyzwań… Czy to oni są odpowiedzialni za kontakt z moją duszą, czy też ja sam, ja sama?
Rodzice to epizod w naszym zewnętrznym życiu. Dłuższy, bardzo silny emocjonalnie, ale epizod. Jednak są na zawsze obecni w naszym życiu wewnętrznym. To jaki będą na nas mieli wpływ w największym stopniu zależy od nas samych. Od interpretacji tego, co było naszym udziałem i od poczucia wdzięczności za wszelkie dary. Wdzięczności, nie pretensji za to czego dać nie umieli. Czy naprawdę chcę zmienić te drugą osobę czy chcę raczej nauczyć się cieszyć  wspólną drogą i wspierać go czy ją w odkrywaniu siebie?

Czy naprawdę dlatego, że nie wszyscy ludzie są dobrzy, chcę się zamknąć w sztucznej przestrzeni świata? Czy chcę patrzeć na to, co dzieje się w życiu jak na przejaw niedobrych intencji? A może wolę szukać śladów dobra, albo rozumieć to, że niektórzy ludzie są daleko od siebie…że są nieświadomi swojej dobrej siły i radzą sobie  z zżyciem jak potrafią?

Czy chcę aby oznaki mojej wartości pochodziły z zewnątrz, czy chcę koncentrować się na udowodnianiu światu jaka jestem ważna czy jaki jestem ważny, czy będę tę siłę czerpać z wnętrza i na nią stawiać?

I wreszcie:

Czy chcę być taką Iwoną? Kasią? Sylwią? Jackiem? Czy to moja droga?

Jeśli nie, to wracam… wracam do siebie.

Kiedyś mówiłam, że jest to stawanie się coraz lepszym człowiekiem… Czasami zaznaczałam, że chodzi o to, aby stawać się coraz lepszym sobą, czyli Iwoną, Kasią, Jarkiem, Sylwią, Bartkiem, Agnieszką… Rozwój to proces dochodzenia do siebie prawdziwego, do jądra swojego ja, do duszy. A ponieważ tam każdy z nas jest dobry, wspaniały i jedyny w swoim rodzaju, to jednocześnie jest to droga do  bycia najlepszym człowiekiem, jakim być możemy.

P.S.  Jak co roku we wrześniu zaczynamy podróż do siebie. Mamy komplet na roczny kurs Droga do… w Warszawie. Organizujemy jednak grupę w Sopocie, do której zaprasza, Do końca miesiąca musimy podjąć decyzję o jej powstaniu, dlatego proszę chętne Osoby, o kontakt z biuro@asdimo.pl. Program kursu jest tutaj Droga do…