Głębokie słuchanie jest cudem dla obu stron:
mówiącego i słuchacza.
Kiedy ktoś nas odbiera z otwartym sercem,
bez osądzania, mocno zainteresowany słuchaniem
– nasz duch wzrasta.
Sue Patton
Czy zdarzyło się Państwu rozmawiać z kimś, na czyjej twarzy nie pojawiały się żadne uczucia? O takich pozbawionych emocji twarzach mówi się metaforycznie twarz sfinksa.
Czy mamy ochotę zwierzać się takim ludziom, opowiadać im o sobie? No, raczej nie. Taka postawa zniechęca.
Nie musi być prawdą, że osoby te nie są zainteresowane tym, co mówimy, jednakże brak reakcji emocjonalnej z ich strony powoduje w nas zamykanie. Nie ma przyjemności w takiej rozmowie. Chcemy wszak wiedzieć, że drugi człowiek współodczuwa z nami .
Empatia to współodczuwanie,
a rozmowa empatyczna, to taka rozmowa,
w której nasz interlokutor łączy się z nami w uczuciach.
Nie musi, czasem nie może, czuć tego, co my czujemy. Jednak ważne, by je rozumiał a na jego twarzy i w ciele odbijało się to zrozumienie.
Myślę także, że nasze uczucia, te które powstają w nas w czasie rozmowy, także mogą być ważne dla rozmówców. Mają prawo wiedzieć jak odbieramy ich słowa. To może im pozwolić również modyfikować własne zachowania, własny sposób mówienia.
Wszak mówiąc, także chcą osiągnąć jakiś cel… .
Rozmowa empatyczna, w tym szczególnie słuchanie, ma prowadzić do pełnego wzajemnego porozumienia. Dlatego kolejna zasada tej komunikacji to:
Sygnalizujemy emocje.
Sygnalizujemy – to właściwe określenie. Dajemy znać, że czujemy, że jesteśmy emocjonalnie obecni, że współodczuwamy.
Jeśli ktoś jest pozytywnie nastawiony do rozmówcy, jest szczery i nie ma ukrytej własnej agendy, robi to naturalnie. Warto jednak przyjrzeć się temu, jak to u nas wygląda. Przyjrzeć, a potem zadbać aby i ten element słuchania wznieść na wyższy poziom.
ZADANIE:
- Proszę o szczerość w rozmowie.
- Czasami nie mamy świadomości jak się komunikujemy, czy w tym wypadku – jak słuchamy, czy sygnalizujemy emocje. Proszę o to zapytać bliskich…
