Czy żyję z pasją?

Czy żyję z pasją ? Niestety nie. Wiem to od dłuższego czasu.
Chciałbym aby moja praca związana była z pasją, wtedy te wszystkie dobre rzeczy o których Pani pisze, stałyby się także i moim udziałem.
Ale obawiam się że to nie jest możliwe. Po pierwsze – nie utrzymałbym siebie ani rodziny
z wykonywania dawnych pasji. Po drugie – nie jestem w nich na tyle dobry aby to było możliwe, a nawet gdybym ewentualnie był – to nie mam uprawnien na trenera kung-fu (moja pierwsza pasja) a z budowania radii też się nie przeżyje – co dopiero mówić o takiej racie kredytu, którą mam.

Ale człowiek się zmienia i mam kilka nowych pasji (2-3) – nie wiem czy to nie za dużo i może powinienem mieć jedną i się jej poświęcić i specjalizować.

Jak wspomniałem – cieszyłbym się gdybym pasję mógł połączyć z pracą. Ale jeśli to nie będzie możliwe, myślę że przeboleję to. Moje obecne zainteresowania zmieniły mnie pozytywnie – więc jesli nie mogę mieć główenej nagrody, niech chociaz mam satysfakcję z tego co mam i przełamując moje ograniczenia – osiągam.

Myślę że jest wielu ludzi, którzy mają znacznie gorzej. Mimo że nie wszystko układa się jak bym chciał – nie moge narzekać.
pozdrowienia

Dziękuję. Bardzo pozytywnie Pan do tego podchodzi. Ale tym kung fu – tym podejściem do bycia trenerem, to bym się zajęła na Pana miejscu. :)

Moja pasja była przy mnie odkąd pamiętam, już w szkole podstawowej zastanawiałam się nad różnymi rzeczami, wychodziłam i poddawałam w watpliwość standardy postrzegania przez innych konkretnych sytuacji, postępowania ludzi wokół mnie. Wpływ otoczenia i postrzeganie siebie i tego co powinnam robić w życiu, na jakie studia zdawać, jakiej pracy szukać sprawił, że baaardzo byłam daleka od swojej pasji i SAMA SOBIE TO ZROBIŁAM. Ale ona zawsze była obecna i dawała nieśmiało znać o sobie, jeśli tylko na chwilę zapominałam się w iluzji jaką przyjęłam za pewnik. Na szczęście jeśli damy sobie szansę, czyli zatrzymamy się w tej drodze, a stało się tak w moim przypadku- kiedy dochodzisz do wniosku, że coś tu nie gra, skoro wciąż nie czujesz się dobrze i nie ma pełni radości w tym co robisz. W wewnętrznym “niepoukładaniu” trudno odnaleźć prawdziwe klocki, skupiając swą uwagę wciąż na ich cieniach. Niejednokrotnie zdarzało się, że ludzie, których widziałam po raz pierwszy mówili o swoim życiu, smutkach. Nie rozumiałam dlaczego. Może dlatego, że potrafię słuchać-myślałam, albo (żart) coś mam z twarzą:) Mam w sobie dużo empatii. Teraz uwolniłam swoją pasję i żyję z nią na co dzień ze zrozumieniem i radością, że jest i ją widzę. Pasją są ludzie, kontakt z nimi, akceptacja, iż jesteśmy tak różni i niemalże wzruszenie, że jednak tak wiele nas łączy a każdy człowiek niesie swoją opowieść. Choć na razie nie jest jednocześnie pracą (bo to jest pełnia szczęścia), wiem że idę w dobrym kierunku i to tylko kwestia czasu. Wszystko co wcześniej sporadycznie się objawiało w relacjach międzyludzkich, teraz jest stałe i po prostu się dzieje. Czuję spokój i radość. Kiedy żyjesz z pasją w sercu z czasem stanie się ona treścią życia-a spokój, radość płynąca z serca będzie emanować na wszystkie sfery życia. Serdecznie pozdrawiam wszystkich poszukiwaczy zaginionej pasji:))

Staram się żyć z pasją – co prawda, czasami przybiera ona oblicze “szewskiej pasji”, gdy coś mocno mi dokuczy – ale na pewno moje życie nie jest “letnie”. Jestem przekonana i wierzę w to, że moim życiu zaznam jeszcze wiele satysfakcji i odniosę wiele sukcesów – wszak moje motto zawodowe to słowa Konfucjusza: znajdź pracę, którą lubisz to nigdy nie będziesz pracował. I tak miałam do tej pory ale w końcu praca “stała się” ciężką pracą więc się nadszedł czas rozstania. Nie wiem, jak się potoczą moje losy zawodowe dalej ale pracuję nad tym, żeby związać je z moją prywatną osobistą pasją – piękną biżuterią… trzymajcie za mnie kciuki, żeby się udało :)